Ráðandi viðhorf eru jafnan viðhorf ráðandi stéttar, sem notar skoðanamyndandi tæki á borð við fjölmiðla, trúarbrögð og menningu almennt til þess að innræta almenningi viðhorf sem verja ríkjandi þjóðskipulag. Þegar þau viðhorf eru andstæð hagsmunum alls almennings tökum við hagsmuni almennings fram yfir hin boðuðu viðhorf. Til dæmis getum við sagt að nægjusemi sé dygð að því leyti að rétt sé að fara sparlega með auðlindir jarðar og taka ekki meira til sín af hinu sameiginlega en manni ber. En ef hún lætur fólk sætta sig við vont hlutskipti, þegar betra er í boði, þá missir hún marks og er ekki dygð heldur löstur, sem gerir lífið verra og bitnar mest á manni sjálfum og þeim sem maður deilir hagsmunum með, stéttsystkinum manns.

Þegar borinn er út siðaboðskapur á borð við að ekki skuli mann deyða eða að ekki skuli stela, þá viljum við að sama gangi yfir alla: Þess vegna höfnum við ekki bara óskipulögðum morðum frömdum af einstaklingum, heldur líka dauðarefsingum og stríðsrekstri frömdum af ríkjum, og hungurdauða og drepsóttum sem stafa af tómlæti ríkjandi afla þjóðfélaganna. Og við höfnum ekki bara handahófskenndu hnupli örvilnaðs, fátæks fólks, heldur umfram allt því þjóðfélagslega arðráni sem auðvaldsskipulagið byggist á. Sé boðuð nægjusemi, viljum við líka að hún gangi yfir alla, og þeir sem hafa dregið til sín meiri auð og völd en réttlætt verður með þeirra eigin vinnu og verðleikum, byrji þá á að jafna sína þjóðfélagsstöðu alþýðunni.

Þá viljum við að öllu fólki sé gert kleift að öðlast hlutdeild í gæðum þjóðfélagsins, svo sem menntun, heilsu og menningarlífi.

Við byggjum siðferðisgrundvöll okkar ekki á siðferðislegri vandlætingu heldur á hagsmunum alþýðunnar: Það sem er í þágu alþýðunnar er þannig æskilegt, en það sem ógnar alþýðunni er óæskilegt. Því er samstaða miðlæg í siðferðinu, samstaða alþýðufólks með öðru alþýðufólki, og um leið höfnun á öllu sem sundrar samstöðunni og hindrar alþýðuna í baráttunni fyrir hagsmunum sínum.